Inmiddels ben ik weer thuis maar ik zal jullie nog even meenemen naar mijn laatste week in Afrika.

Op maandagochtend kregen we te horen dat we nog niet richting de kliniek of schooltjes konden, wat toch enigszins teleurstellend was. Of het die week zou gaan lukken konden ze nog niet zeggen en moest het per dag bekeken worden. We mochten die dag zelf bepalen waar we bij aan zouden sluiten en ben ik naar de stallen gegaan. Stallen uitmesten stond niet hoog op mijn to do list om mijn week mee af te sluiten maar als “beloning” zijn we ‘s middags nog een rondje wezen rijden en is het heerlijk om je hoofd leeg te maken als je te paard door de prachtige omgeving rijdt. Maandagavond kregen we dan toch het goede nieuws dat het rustig was in het dorp en dat alle projecten weer opgepakt konden worden. Samen met de community manager heb ik een planning gemaakt om mijn week zo goed mogelijk te besteden gezien ik nog het een en andere wilde gaan doen o.a op de schooltjes. Op dinsdagochtend ben ik naar de kliniek geweest en heb ik weer een bevalling mogen meemaken. Deze verliep heel rustig en mooi maar blijft het toch een vreemde gewaarwording om er bij pas te komen als het hoofdje al in zicht is. De vrouwen doen alles in hun eentje en komt er pas iemand als het moment daar is. Een uur huid op huid doen ze niet aan en wordt het kindje, na bekendmaking van het geslacht, meteen meegenomen naar een andere kamer om gewogen en aangekleed te worden. Ondertussen heeft de moeder zich al verplaatst naar een andere kamer en aldaar heeft zij de eerste ontmoeting met haar kindje. Waar de vrouwen in Nederland lekker in de watten worden gelegd, lopen de vrouwen in Afrika een uur later zelf naar de put, buiten, om water te halen. Het is een enorm contrast.

In de middag stond er een huisbezoek op het programma. Hier hebben we gekookt en de was gedaan voor een oudere vrouw waarvan de man en kinderen overleden zijn en verder heel weinig tot geen mensen om zich heen heeft die haar helpen. Het was een bijzondere ervaring om een huisje nu eens aan de binnen kant te zien ipv er elke keer langs te rijden. Waar ik dacht dat zo’n huisje nog best ruim was, bleek het te zijn verdeeld in 3 kamertjes. Om bij haar eigen kamertje te komen moet zij door die van een ander lopen. Een bed, kledingkastje en kookstelletje was het enige wat er stond. Badkamer en toilet werd gedeeld met de andere. Je zou denken dat de mensen van de andere kamers of de buren wel naar haar om zouden kijken maar blijkbaar was dit niet het geval. Met veel dankbaarheid werd het eten opgegeten en kregen we een knuffel toen we weer weggingen. Op woensdagochtend hebben we gekookt in een kerk voor daklozen. Voordat we naar de kerk gingen kregen we eerst te zien waar en hoe deze mensen leven. Het is lastig te omschrijven op welke manier deze alleenstaande jonge moeders en hun kinderen/baby’s leven. Ze wonen op een veldje, met veel afval, in een heel klein hutje gebouwd van karton/hout en een laagje plastic eromheen. Het is heel makkelijk om je telefoon erbij te pakken en dit vast te leggen, echter heb ik dit niet gedaan omdat ik niet de toerist uit wilde hangen en het niet goed voelde om dit te doen. Het blijft bijzonder om te zien dat deze vrouwen en kinderen toch blijven lachen ondanks de schrijnende situatie waarin zij leven. In de kerk hebben wij een lekkere maaltijd voor ze gekookt en met de kindjes gespeeld.

In de middag zijn we naar school geweest om les te geven, te zingen en te dansen. De kindjes komen graag naast je staan of zitten, willen je aanraken en met je haar spelen gezien dit toch wel anders aanvoelt dan hun eigen kroeshaartjes. Dansen en zingen wordt er met de paplepel ingegoten en kunnen de kinderen op deze jonge leeftijd al dansen op een manier waar wij jaloers op worden. Ondanks de uniformpjes zie je de armoede, schoenen waarbij de hak eruit geknipt is om ruimte te creëren zodat er geen nieuwe gekocht hoeven te worden is daar een voorbeeld van. Bij het weggaan rennen de kindjes naast de auto om je nog een high five te kunnen geven. Op donderdag had ik een halve dag in de kliniek omdat ik na de lunch op een overnight horse safari ging met een aantal vrijwilligers. De ochtend was heel rustig in de kliniek, zo heb ik controles gedaan bij de zwangere vrouwen en de verloskundige geholpen met de onderzoeken. Op het einde bedankten ze mij voor mijn hulp en vonden ze dat ik nog maar eens terug moest komen. Na de lunch zijn we met een groep vrijwilligers naar een dam gereden om daar te gaan zwemmen met paarden, dit was een hele leuke ervaring. Daarna zijn we door gereden naar de plek waar we zouden gaan overnachten. Bij aankomst hebben we de paarden afgezadeld, van eten voorzien en daarna was het tijd om te gaan genieten bij het kampvuur met een lekker drankje en de week nog eens door te nemen met elkaar. Ook deze overnachting is een hele gave ervaring geweest, wanneer gebeurt het nou dat je slaapt op hooibalen met uitzicht op de prachtige sterrenhemel. Even helemaal back to basics en daar valt plassen in de bosjes ook onder, toch nog even gecheckt of er geen teken achter gebleven waren. Van slapen is er bij mij niet veel van gekomen, de muggen vonden het fijn om rondjes te blijven draaien rond mijn oren, maar de zonsopkomst maakte deze nacht weer helemaal goed. Terwijl iedereen nog op 1 oor lag liep ik langs de rivier met een opkomende zon. Helemaal stil met alleen het geluid van de krekels om je heen. Na het ontbijt zijn we weer terug gereden naar het park waar we snel even de tijd hadden om ons om te kleden en klaar te maken voor de laatste project ochtend. Deze ochtend zijn we naar Mickey Mouse geweest, dit een pre school. Hier hebben de kindjes geschminkt en daarna nog met ze gedanst. Voor sommige kindjes was het toch wel een beetje eng om die murungu’s ( blanke ) in de klas te hebben maar des te specialer is het als een kindje een uur later je hand vast pakt en niet van plan is deze nog los te laten. Helaas hebben we niet heel lang de tijd gehad op deze school maar ben ik blij dat ik hier nog geweest ben en op deze manier de week heb af kunnen sluiten. Op zaterdag mijn koffer ingepakt en verder lekker bij het zwembad gelegen. ‘S avonds nog met de hele groep bij elkaar gezeten om onze laatste avond te vieren en iedereen gedag te zeggen. Het blijft lastig om over te brengen wat ik allemaal gezien en gedaan heb. Het zit in mijn hoofd maar het is moeilijk om het in woorden te vertellen. Wat een ontzettend bijzondere ervaring is deze reis geweest, een reis die anders gelopen is dan ik mij ooit had voor kunnen stellen maar daardoor ook onvergetelijk is geworden. Ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen doen en al deze mooie en bijzondere mensen heb mogen ontmoeten. Vriendschappen heb gesloten met hele leuke en lieve mensen overal vandaan. Ik heb gelukkig alles kunnen doen/zien wat ik wilde waardoor ik met een goed gevoel weggegaan ben. Het is fijn om weer thuis te zijn en ben ik heel dankbaar voor wat ik hier heb. Met mijn hoofd zit ik nog in Zimbabwe maar dit zal de komende tijd een plekje gaan krijgen. Ik wil iedereen onwijs bedanken voor alle steun, tips en adviezen op welke manier dan ook.

Heel veel liefs

Carola

Foto’s zijn bijgevoegd