Zoals de titel al zegt, het is een (on)rustige week geweest. Maandag stond de Mkoba kliniek op de planning, hier was ik al eerder geweest. De mensen in de kliniek beginnen mij inmiddels ook te kennen en lijken mij niet meer te zien als een vrijwilliger die er maar voor 1 dag is. Ze maken nu een praatje en krijg ik de Zimbabwaanse handshake. Ze zijn erg geïnteresseerd hoe het ziekenhuis eruit ziet waar ik werk maar durf ik bijna niet te vertellen wat wij allemaal hebben, daar het contrast zo immens is. Zij hebben allemaal de droom ooit een keer naar Europa te mogen om het met eigen ogen te aanschouwen.

In de kliniek was het heel rustig die dag en heb ik niet veel kunnen doen of zien. Achteraf kreeg ik te horen dat er rellen waren in de grote steden Harare en Bulawayo en er daarom zo weinig mensen waren.

Vanuit de overheid hebben ze benzine prijzen omhoog gegooid en verdriedubbeld. De mensen waren het hier terecht niet mee eens, zeker gezien ze al nauwelijks rond kunnen komen en zijn massaal de straat op gegaan, winkels en vliegvelden werden gesloten, banden van auto’s werden in de brand gestoken. De rest van de week ben ik uit veiligheidsoverwegingen niet naar de kliniek geweest, vanuit de organisatie waren ze bang dat er ook rellen zouden uitbreken in Mkoba (dit is waar de kliniek zich bevind ) en deze angst was terecht want ook daar is het onrustig geweest.

De lokale mensen die hier op het park werken hebben ze naar huis gestuurd zodat ze bij familie konden zijn. Zelf heb ik niks meegekregen van de onrust aangezien wij een stuk van de bewoonde wereld afzitten. We werden goed op de hoogte gehouden en heb ik mij niet onveilig gevoeld. Omdat er veel beelden via social media en whatsapp verspreid werden hebben ze vanuit de overheid alles geblokkeerd en uiteindelijk het internet afgesloten.

Wat ik de rest van de week gedaan heb; de lokale staff van het park was naar huis gestuurd waardoor ze handen te kort hadden in de keuken. Samen met een aantal andere vrijwilligers heb ik meegeholpen met het diner en de volgende dag het ontbijt, zo heb ik ook nog een dag de stallen van de paarden uit staan mesten.

Het was een 3 days stay away en was het de bedoeling op donderdag weer richting de kliniek te gaan. Helaas was dit niet het geval en was het nog te onrustig om te gaan. We zijn wel naar een schooltje in een ander (heel afgelegen) “dorpje” geweest. Dit was een uur rijden achter in de laadbak van een vrachtautootje en geen strakke geasfalteerde wegen. Het risico bestond dat er geen kinderen zouden zijn als we daar aan zouden komen en inderdaad, ouders hadden hun kindjes thuis gelaten. We kregen wel een rondleiding door de school en het is niet te beschrijven in wat voor gebouw deze kindjes les krijgen. Alles is oud en staat op instorten. Zo zijn er ook niet genoeg stoeltjes of bankjes en zitten sommige op de grond. Deze school ligt voor de meeste zo afgelegen dat kinderen 10 km heen lopen en 10 km terug lopen, dat elke dag en voor sommige zelfs op blote voetjes, niet te bevatten. Op dit moment staat er 1 nieuw gebouwtje die ze met elkaar gebouwd hebben en de andere is in opbouw. Omdat wij er toch waren hebben we geholpen met het los graven van zand zodat er bakstenen gemaakt kunnen worden en ze nog 1 gebouw neer kunnen zetten zodat de andere kindjes in het vervallen schooltje er ook een goed bij kunnen zitten. Alles gaat met de hand en hebben wij veel moeten graven en zand los moeten hakken. Erg zwaar werk en staan de blaren om mijn handen. Maar het geeft een heel voldaan gevoel als je ziet wat er uiteindelijk voor moois uit gaat komen. Hopelijk kan ik komende week nog naar het dorp zodat ik een hoop pennen, stiften en schrijfboeken kan aanschaffen daar het allemaal erg schaars is wat ze nu hebben.

Ook mochten we nog bij een gezin kijken hoe zij leven, wat zijn de mensen hier gastvrij en laten ze met trots zien wat ze opgebouwd hebben terwijl ik denk, dat mensen nog zo moeten leven. De huisjes zijn klein, wonen er met een groot gezin en er is geen stromend water maar toch blijven deze mensen lachen. Bijzonder om te zien. Vrijdag kregen we te horen dat het toch weer onrustiger was in Mkoba waardoor er nog niet gezegd kon worden of we na het weekend weer richting de kliniek kunnen. Alles is tot nu toe een super ervaring, zo geniet ik van alles wat ik doe en zie maar heb ik nog niet het gevoel helemaal lekker inhet project te zitten, de eerste week was vooral erg wennen en de afgelopen week helaas niet geweest. Gelukkig heb ik nog een week voor de boeg. Ik zal nog een aantal foto’s toevoegen van de indrukken die ik hier op doe.

(foto’s uploaden lukt helaas niet via deze site)

Probeer het later nog een keer!

Veel liefs Carola