Het heeft even geduurd maar hier is mijn eerste berichtje.

Maar waar ga je beginnen met schrijven als deze eerste week zoveel indrukken met zich meebrengt.

Nu hoor ik jullie zeggen, begin gewoon bij het begin.

Vrijdag 4 Januari vertrokken vanaf Schiphol met gelijk 1 uur en 10 minuten vertraging. Sommige van jullie weten dat ik op Caïro een overstap had van 1 uur en 10. Jullie begrijpen dat ik daar al een beetje spanning voelde of ik het zou gaan halen. De gezagvoerder gaf de mededeling dat de vlucht een half uur korter zou duren dan gepland, oké dat scheelt alweer. Wat hij er niet bij vertelde is dat hij het vliegtuig op de Polderbaan (lees: midden in de woestijn ) van Caïro liet landen. Tijdens het taxiën naar de gate vraag ik mijn aardige Egyptische buurman of hij bekend is hier en waar ik moet zijn voor mijn volgende vlucht. Hij zag mijn boardingpass en snapte waar mijn lichtelijke stress vandaan kwam, pakte zijn telefoon en wist mij te vertellen dat er iemand stond te wachten als we met de bus bij de aankomsthal zouden aankomen. Eindelijk begon het vliegtuig ook leeg te lopen en werden we met de bus naar de aankomst hal gebracht ( mijn aardig buurman stapte in een mooie auto die naast het vliegtuig geparkeerd stond ) daar stond inderdaad iemand te roepen, NAIROBI!!! Kennen jullie de film home alone waar die familie over het vliegveld rent? Zo ging het bij mij ook tot we een golfkarretje tegenkwamen en daarmee in volle vaart naar de gate gingen. Nog even een security check waar ik ook nog mijn schoenen, riem en vest moest uit doen en vriendelijk verzocht werd op te schieten.

21:38 zat ik in mijn stoel en zag ik enige teleurstelling in de ogen van mijn buurman gezienhij toch niet bij het raam mocht zitten.

De andere 2 vluchten gingen goed en zette ik, enigszins vermoeid, na 19 uur voet op Harare AirPort in Zimbabwe. Gelijk voel ik de warmte op mijn lijf en besef ik mij; ik ben er!!! Nadat ik mijn visum in mijn paspoort gekregen heb loop ik naar de bagageband. Wat mij opvalt is dat deze wel erg leeg is en de meeste mensen al weg zijn. Ik besluit nog even te wachten maar er gebeurt weinig. Mijn bagage is niet meegekomen en moet ik een formulier invullen met alle gegevens die ik heb.

‘S avonds kan ik bellen of ze met de volgende vlucht meegekomen zijn.

Ik verblijf voor 1 nachtje in een B&B waar ik heengebracht wordt door de aardige chauffeur Cutherth. Onderweg doe ik meteen de eerste indrukken op van Zimbabwe en is het een compleet andere wereld waar ik in beland ben. Op de weg is het een chaos en vraag ik mij af of ze regels hebben.

Gelukkig stoppen ze wel voor een rood stoplicht. Langs de weg lopen veel mensen met karren vol bananen om te verkopen, vrouwen met grote zakken op hun hoofd die zeker 2 meter uitsteken aan elke kant, op blote voeten en een baby achter op hun rug gebonden en zie ik heel veel armoede. Aangekomen bij de B&B is het een oase van rust en hele lieve mensen.

Na een lekkere lunch en contact met het thuisfront is het tijd om te relaxen.

Zondag aan het einde van de middag worden we opgehaald door iemand van de organisatie en hebben we een autorit van 4 uur voor de boeg. Helaas is mijn bagage er nog steeds niet. Ik heb mijn gegevens achtergelaten bij Cutberth en hij gaat ervoor zorgen dat ze op de bus gezet worden zodra ze er zijn. Aangekomen op het park kregen we onze kamers toegewezen en stond er nog wat te eten klaar. Op maandag stond er een introductie op het programma inclusief een wandeling met olifanten en leeuwen, gaaf om bij deze beesten in de buurt te komen maar klopt het niet dat je zo dichtbij kunt komen. Hier zal ik verder niet over uitweiden. Dinsdag de eerste dag in de kliniek gehad. Het is bijna niet te beschrijven hoe de kliniek er van binnen uitziet dus heb ik wat foto’s toegevoegd. Op de bedden ( als je het al een bed kunt noemen ) liggen resten van loslatend verf van het plafond. Er worden geen lakens gebruikt en liggen de vrouwen op een soort matje wat makkelijk schoongemaakt kan worden. Er is geen stromend water, een paar keer per week worden emmers neergezet met water en spoel je het toilet door met een bekertje water. Er is een onderzoek kamer maar hier loopt iedereen in en uit. Zelfs met een inwendig onderzoek lopen andere patiënten door het kamertje, blijkt hier allemaal heel normaal, er zijn veel vliegen en loopt het ongedierte overal. De onderzoeken bij zwangere vrouwen stellen niet zoveel voor en doen ze alles op de hand, buiken worden opgemeten met een meetlintje en de hartslag van de baby wordt beluisterd met een houten toeter. Iemand met een torenhoge bloeddruk gaat naar huis en mag een aantal weken later terugkomen.

Wat ik vooral de eerste dagen gedaan heb, bloeddruk meten, wegen en observeren. 1 ochtend heb ik baby’s gewogen en gemeten. De baby’s worden gewogen in een zak en in die zak gaan ze aan een weeghaak. Onder de weeghaak ligt een matras voor het geval ze eruit vallen. De spullen die ik meegenomen had vanuit Nederland ( koffers waren inmiddels gearriveerd ) werden met blijdschap ontvangen. En dan toch vooral de doptone die veel meer welkom was dan ik mij gerealiseerd had. Dit was goud waard werd er gezegd en kreeg ik de woorden God bless you toegeworpen. Zo heb ik ze laten zien hoe ze hem moesten gebruiken en deed het mij veel toen ik de glimlach van de zwangere zag toen ze voor het eerst de hartslag van de baby hoorde. Wat bij ons zo vanzelfsprekend is is dat hier zeker niet. De helft van de spullen zijn naar de kliniek gegaan, de andere helft gaat naar een rijdende kliniek die binnenkort de weg op gaat.

Vrijdag ben ik naar een andere kliniek geweest, deze ziet er qua gebouw net iets mooier uit maar hebben ze ook heel weinig middelen. Zo heb ik een bevalling mogen aanschouwen, vol verbazing. Om maar een aantal dingen te noemen, waar wij matjes gebruiken om bloed op te vangen, gebruiken ze hier bijsluiters uit medicijnen doosje om bloed op te vangen,

Bij het katheteriseren dopen ze het slangetje in een beetje jodium en zaten de vliegen erop terwijl deze ingebracht werd, in de kamer stonden emmers gevuld met placenta’s van een aantal dagen geleden en zo’n 30 graden in de verloskamer, er hing niet echt een aangename geur zal ik maar zeggen, als de baby geboren is hangt het zo’n 10 sec ondersteboven om het te laten huilen, kleden ze hem/haar gelijk aan terwijl moeder, al lopende, naar de andere kamer gaat. Dit alles zo’n 5 minuten na geboorte. Het plastic matje op het bed maken ze schoon en volgende kan komen. Ik vind het lastig onder woorden te brengen wat ik hier allemaal zie en meemaak maar dit geeft misschien een kleine indruk. Op dit moment is er een behoorlijke economische crisis in Zimbabwe en zijn dagelijkse benodigdheden heel duur, zo heb ik, om een voorbeeld te geven, 25 euro betaald voor een tandenborstel en shampoo, iets simpels als tanken hier niet simpel is en ze minimaal 24 uur in de rij staan om benzine te krijgen. Met het risico als je aan de beurt bent de tank leeg is en niet wetende wanneer ze weer komen. De mensen hier hebben het echt heel slecht op dit moment, alle prijzen stijgen en ze verdienen heel weinig. Zo besef je wel weer even hoe goed wij het hebben met alles en gun je het deze mensen ook zo. Het park waar ik verblijf is heel fijn, hele mooie omgeving ( terwijl ik dit typ springen de aapjes voorbij ), lieve mensen en gezellig vrijwilligers overal vandaan. De eerste dagen heb ik echt even moeten schakelen, en dat doe ik nog steeds. Ik voel me goed en het voelt goed hier te zijn. Je wordt hier “gedwongen” mee te gaan in het Afrikaanse ritme en gaat alles een tempo lager, dat went wel snel. Het weekend benik vrij en dan kan je zelf invullen wat je wilt doen.

Helaas lukt het niet om foto’s te uploaden, zal het vanavond nog even proberen!!

Liefs Carola