Laatste week

Inmiddels ben ik weer thuis maar ik zal jullie nog even meenemen naar mijn laatste week in Afrika.

Op maandagochtend kregen we te horen dat we nog niet richting de kliniek of schooltjes konden, wat toch enigszins teleurstellend was. Of het die week zou gaan lukken konden ze nog niet zeggen en moest het per dag bekeken worden. We mochten die dag zelf bepalen waar we bij aan zouden sluiten en ben ik naar de stallen gegaan. Stallen uitmesten stond niet hoog op mijn to do list om mijn week mee af te sluiten maar als “beloning” zijn we ‘s middags nog een rondje wezen rijden en is het heerlijk om je hoofd leeg te maken als je te paard door de prachtige omgeving rijdt. Maandagavond kregen we dan toch het goede nieuws dat het rustig was in het dorp en dat alle projecten weer opgepakt konden worden. Samen met de community manager heb ik een planning gemaakt om mijn week zo goed mogelijk te besteden gezien ik nog het een en andere wilde gaan doen o.a op de schooltjes. Op dinsdagochtend ben ik naar de kliniek geweest en heb ik weer een bevalling mogen meemaken. Deze verliep heel rustig en mooi maar blijft het toch een vreemde gewaarwording om er bij pas te komen als het hoofdje al in zicht is. De vrouwen doen alles in hun eentje en komt er pas iemand als het moment daar is. Een uur huid op huid doen ze niet aan en wordt het kindje, na bekendmaking van het geslacht, meteen meegenomen naar een andere kamer om gewogen en aangekleed te worden. Ondertussen heeft de moeder zich al verplaatst naar een andere kamer en aldaar heeft zij de eerste ontmoeting met haar kindje. Waar de vrouwen in Nederland lekker in de watten worden gelegd, lopen de vrouwen in Afrika een uur later zelf naar de put, buiten, om water te halen. Het is een enorm contrast.

In de middag stond er een huisbezoek op het programma. Hier hebben we gekookt en de was gedaan voor een oudere vrouw waarvan de man en kinderen overleden zijn en verder heel weinig tot geen mensen om zich heen heeft die haar helpen. Het was een bijzondere ervaring om een huisje nu eens aan de binnen kant te zien ipv er elke keer langs te rijden. Waar ik dacht dat zo’n huisje nog best ruim was, bleek het te zijn verdeeld in 3 kamertjes. Om bij haar eigen kamertje te komen moet zij door die van een ander lopen. Een bed, kledingkastje en kookstelletje was het enige wat er stond. Badkamer en toilet werd gedeeld met de andere. Je zou denken dat de mensen van de andere kamers of de buren wel naar haar om zouden kijken maar blijkbaar was dit niet het geval. Met veel dankbaarheid werd het eten opgegeten en kregen we een knuffel toen we weer weggingen. Op woensdagochtend hebben we gekookt in een kerk voor daklozen. Voordat we naar de kerk gingen kregen we eerst te zien waar en hoe deze mensen leven. Het is lastig te omschrijven op welke manier deze alleenstaande jonge moeders en hun kinderen/baby’s leven. Ze wonen op een veldje, met veel afval, in een heel klein hutje gebouwd van karton/hout en een laagje plastic eromheen. Het is heel makkelijk om je telefoon erbij te pakken en dit vast te leggen, echter heb ik dit niet gedaan omdat ik niet de toerist uit wilde hangen en het niet goed voelde om dit te doen. Het blijft bijzonder om te zien dat deze vrouwen en kinderen toch blijven lachen ondanks de schrijnende situatie waarin zij leven. In de kerk hebben wij een lekkere maaltijd voor ze gekookt en met de kindjes gespeeld.

In de middag zijn we naar school geweest om les te geven, te zingen en te dansen. De kindjes komen graag naast je staan of zitten, willen je aanraken en met je haar spelen gezien dit toch wel anders aanvoelt dan hun eigen kroeshaartjes. Dansen en zingen wordt er met de paplepel ingegoten en kunnen de kinderen op deze jonge leeftijd al dansen op een manier waar wij jaloers op worden. Ondanks de uniformpjes zie je de armoede, schoenen waarbij de hak eruit geknipt is om ruimte te creëren zodat er geen nieuwe gekocht hoeven te worden is daar een voorbeeld van. Bij het weggaan rennen de kindjes naast de auto om je nog een high five te kunnen geven. Op donderdag had ik een halve dag in de kliniek omdat ik na de lunch op een overnight horse safari ging met een aantal vrijwilligers. De ochtend was heel rustig in de kliniek, zo heb ik controles gedaan bij de zwangere vrouwen en de verloskundige geholpen met de onderzoeken. Op het einde bedankten ze mij voor mijn hulp en vonden ze dat ik nog maar eens terug moest komen. Na de lunch zijn we met een groep vrijwilligers naar een dam gereden om daar te gaan zwemmen met paarden, dit was een hele leuke ervaring. Daarna zijn we door gereden naar de plek waar we zouden gaan overnachten. Bij aankomst hebben we de paarden afgezadeld, van eten voorzien en daarna was het tijd om te gaan genieten bij het kampvuur met een lekker drankje en de week nog eens door te nemen met elkaar. Ook deze overnachting is een hele gave ervaring geweest, wanneer gebeurt het nou dat je slaapt op hooibalen met uitzicht op de prachtige sterrenhemel. Even helemaal back to basics en daar valt plassen in de bosjes ook onder, toch nog even gecheckt of er geen teken achter gebleven waren. Van slapen is er bij mij niet veel van gekomen, de muggen vonden het fijn om rondjes te blijven draaien rond mijn oren, maar de zonsopkomst maakte deze nacht weer helemaal goed. Terwijl iedereen nog op 1 oor lag liep ik langs de rivier met een opkomende zon. Helemaal stil met alleen het geluid van de krekels om je heen. Na het ontbijt zijn we weer terug gereden naar het park waar we snel even de tijd hadden om ons om te kleden en klaar te maken voor de laatste project ochtend. Deze ochtend zijn we naar Mickey Mouse geweest, dit een pre school. Hier hebben de kindjes geschminkt en daarna nog met ze gedanst. Voor sommige kindjes was het toch wel een beetje eng om die murungu’s ( blanke ) in de klas te hebben maar des te specialer is het als een kindje een uur later je hand vast pakt en niet van plan is deze nog los te laten. Helaas hebben we niet heel lang de tijd gehad op deze school maar ben ik blij dat ik hier nog geweest ben en op deze manier de week heb af kunnen sluiten. Op zaterdag mijn koffer ingepakt en verder lekker bij het zwembad gelegen. ‘S avonds nog met de hele groep bij elkaar gezeten om onze laatste avond te vieren en iedereen gedag te zeggen. Het blijft lastig om over te brengen wat ik allemaal gezien en gedaan heb. Het zit in mijn hoofd maar het is moeilijk om het in woorden te vertellen. Wat een ontzettend bijzondere ervaring is deze reis geweest, een reis die anders gelopen is dan ik mij ooit had voor kunnen stellen maar daardoor ook onvergetelijk is geworden. Ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen doen en al deze mooie en bijzondere mensen heb mogen ontmoeten. Vriendschappen heb gesloten met hele leuke en lieve mensen overal vandaan. Ik heb gelukkig alles kunnen doen/zien wat ik wilde waardoor ik met een goed gevoel weggegaan ben. Het is fijn om weer thuis te zijn en ben ik heel dankbaar voor wat ik hier heb. Met mijn hoofd zit ik nog in Zimbabwe maar dit zal de komende tijd een plekje gaan krijgen. Ik wil iedereen onwijs bedanken voor alle steun, tips en adviezen op welke manier dan ook.

Heel veel liefs

Carola

Foto’s zijn bijgevoegd

(On)rustige week

Zoals de titel al zegt, het is een (on)rustige week geweest. Maandag stond de Mkoba kliniek op de planning, hier was ik al eerder geweest. De mensen in de kliniek beginnen mij inmiddels ook te kennen en lijken mij niet meer te zien als een vrijwilliger die er maar voor 1 dag is. Ze maken nu een praatje en krijg ik de Zimbabwaanse handshake. Ze zijn erg geïnteresseerd hoe het ziekenhuis eruit ziet waar ik werk maar durf ik bijna niet te vertellen wat wij allemaal hebben, daar het contrast zo immens is. Zij hebben allemaal de droom ooit een keer naar Europa te mogen om het met eigen ogen te aanschouwen.

In de kliniek was het heel rustig die dag en heb ik niet veel kunnen doen of zien. Achteraf kreeg ik te horen dat er rellen waren in de grote steden Harare en Bulawayo en er daarom zo weinig mensen waren.

Vanuit de overheid hebben ze benzine prijzen omhoog gegooid en verdriedubbeld. De mensen waren het hier terecht niet mee eens, zeker gezien ze al nauwelijks rond kunnen komen en zijn massaal de straat op gegaan, winkels en vliegvelden werden gesloten, banden van auto’s werden in de brand gestoken. De rest van de week ben ik uit veiligheidsoverwegingen niet naar de kliniek geweest, vanuit de organisatie waren ze bang dat er ook rellen zouden uitbreken in Mkoba (dit is waar de kliniek zich bevind ) en deze angst was terecht want ook daar is het onrustig geweest.

De lokale mensen die hier op het park werken hebben ze naar huis gestuurd zodat ze bij familie konden zijn. Zelf heb ik niks meegekregen van de onrust aangezien wij een stuk van de bewoonde wereld afzitten. We werden goed op de hoogte gehouden en heb ik mij niet onveilig gevoeld. Omdat er veel beelden via social media en whatsapp verspreid werden hebben ze vanuit de overheid alles geblokkeerd en uiteindelijk het internet afgesloten.

Wat ik de rest van de week gedaan heb; de lokale staff van het park was naar huis gestuurd waardoor ze handen te kort hadden in de keuken. Samen met een aantal andere vrijwilligers heb ik meegeholpen met het diner en de volgende dag het ontbijt, zo heb ik ook nog een dag de stallen van de paarden uit staan mesten.

Het was een 3 days stay away en was het de bedoeling op donderdag weer richting de kliniek te gaan. Helaas was dit niet het geval en was het nog te onrustig om te gaan. We zijn wel naar een schooltje in een ander (heel afgelegen) “dorpje” geweest. Dit was een uur rijden achter in de laadbak van een vrachtautootje en geen strakke geasfalteerde wegen. Het risico bestond dat er geen kinderen zouden zijn als we daar aan zouden komen en inderdaad, ouders hadden hun kindjes thuis gelaten. We kregen wel een rondleiding door de school en het is niet te beschrijven in wat voor gebouw deze kindjes les krijgen. Alles is oud en staat op instorten. Zo zijn er ook niet genoeg stoeltjes of bankjes en zitten sommige op de grond. Deze school ligt voor de meeste zo afgelegen dat kinderen 10 km heen lopen en 10 km terug lopen, dat elke dag en voor sommige zelfs op blote voetjes, niet te bevatten. Op dit moment staat er 1 nieuw gebouwtje die ze met elkaar gebouwd hebben en de andere is in opbouw. Omdat wij er toch waren hebben we geholpen met het los graven van zand zodat er bakstenen gemaakt kunnen worden en ze nog 1 gebouw neer kunnen zetten zodat de andere kindjes in het vervallen schooltje er ook een goed bij kunnen zitten. Alles gaat met de hand en hebben wij veel moeten graven en zand los moeten hakken. Erg zwaar werk en staan de blaren om mijn handen. Maar het geeft een heel voldaan gevoel als je ziet wat er uiteindelijk voor moois uit gaat komen. Hopelijk kan ik komende week nog naar het dorp zodat ik een hoop pennen, stiften en schrijfboeken kan aanschaffen daar het allemaal erg schaars is wat ze nu hebben.

Ook mochten we nog bij een gezin kijken hoe zij leven, wat zijn de mensen hier gastvrij en laten ze met trots zien wat ze opgebouwd hebben terwijl ik denk, dat mensen nog zo moeten leven. De huisjes zijn klein, wonen er met een groot gezin en er is geen stromend water maar toch blijven deze mensen lachen. Bijzonder om te zien. Vrijdag kregen we te horen dat het toch weer onrustiger was in Mkoba waardoor er nog niet gezegd kon worden of we na het weekend weer richting de kliniek kunnen. Alles is tot nu toe een super ervaring, zo geniet ik van alles wat ik doe en zie maar heb ik nog niet het gevoel helemaal lekker inhet project te zitten, de eerste week was vooral erg wennen en de afgelopen week helaas niet geweest. Gelukkig heb ik nog een week voor de boeg. Ik zal nog een aantal foto’s toevoegen van de indrukken die ik hier op doe.

(foto’s uploaden lukt helaas niet via deze site)

Probeer het later nog een keer!

Veel liefs Carola

Eerste week Zimbabwe

Het heeft even geduurd maar hier is mijn eerste berichtje.

Maar waar ga je beginnen met schrijven als deze eerste week zoveel indrukken met zich meebrengt.

Nu hoor ik jullie zeggen, begin gewoon bij het begin.

Vrijdag 4 Januari vertrokken vanaf Schiphol met gelijk 1 uur en 10 minuten vertraging. Sommige van jullie weten dat ik op Caïro een overstap had van 1 uur en 10. Jullie begrijpen dat ik daar al een beetje spanning voelde of ik het zou gaan halen. De gezagvoerder gaf de mededeling dat de vlucht een half uur korter zou duren dan gepland, oké dat scheelt alweer. Wat hij er niet bij vertelde is dat hij het vliegtuig op de Polderbaan (lees: midden in de woestijn ) van Caïro liet landen. Tijdens het taxiën naar de gate vraag ik mijn aardige Egyptische buurman of hij bekend is hier en waar ik moet zijn voor mijn volgende vlucht. Hij zag mijn boardingpass en snapte waar mijn lichtelijke stress vandaan kwam, pakte zijn telefoon en wist mij te vertellen dat er iemand stond te wachten als we met de bus bij de aankomsthal zouden aankomen. Eindelijk begon het vliegtuig ook leeg te lopen en werden we met de bus naar de aankomst hal gebracht ( mijn aardig buurman stapte in een mooie auto die naast het vliegtuig geparkeerd stond ) daar stond inderdaad iemand te roepen, NAIROBI!!! Kennen jullie de film home alone waar die familie over het vliegveld rent? Zo ging het bij mij ook tot we een golfkarretje tegenkwamen en daarmee in volle vaart naar de gate gingen. Nog even een security check waar ik ook nog mijn schoenen, riem en vest moest uit doen en vriendelijk verzocht werd op te schieten.

21:38 zat ik in mijn stoel en zag ik enige teleurstelling in de ogen van mijn buurman gezienhij toch niet bij het raam mocht zitten.

De andere 2 vluchten gingen goed en zette ik, enigszins vermoeid, na 19 uur voet op Harare AirPort in Zimbabwe. Gelijk voel ik de warmte op mijn lijf en besef ik mij; ik ben er!!! Nadat ik mijn visum in mijn paspoort gekregen heb loop ik naar de bagageband. Wat mij opvalt is dat deze wel erg leeg is en de meeste mensen al weg zijn. Ik besluit nog even te wachten maar er gebeurt weinig. Mijn bagage is niet meegekomen en moet ik een formulier invullen met alle gegevens die ik heb.

‘S avonds kan ik bellen of ze met de volgende vlucht meegekomen zijn.

Ik verblijf voor 1 nachtje in een B&B waar ik heengebracht wordt door de aardige chauffeur Cutherth. Onderweg doe ik meteen de eerste indrukken op van Zimbabwe en is het een compleet andere wereld waar ik in beland ben. Op de weg is het een chaos en vraag ik mij af of ze regels hebben.

Gelukkig stoppen ze wel voor een rood stoplicht. Langs de weg lopen veel mensen met karren vol bananen om te verkopen, vrouwen met grote zakken op hun hoofd die zeker 2 meter uitsteken aan elke kant, op blote voeten en een baby achter op hun rug gebonden en zie ik heel veel armoede. Aangekomen bij de B&B is het een oase van rust en hele lieve mensen.

Na een lekkere lunch en contact met het thuisfront is het tijd om te relaxen.

Zondag aan het einde van de middag worden we opgehaald door iemand van de organisatie en hebben we een autorit van 4 uur voor de boeg. Helaas is mijn bagage er nog steeds niet. Ik heb mijn gegevens achtergelaten bij Cutberth en hij gaat ervoor zorgen dat ze op de bus gezet worden zodra ze er zijn. Aangekomen op het park kregen we onze kamers toegewezen en stond er nog wat te eten klaar. Op maandag stond er een introductie op het programma inclusief een wandeling met olifanten en leeuwen, gaaf om bij deze beesten in de buurt te komen maar klopt het niet dat je zo dichtbij kunt komen. Hier zal ik verder niet over uitweiden. Dinsdag de eerste dag in de kliniek gehad. Het is bijna niet te beschrijven hoe de kliniek er van binnen uitziet dus heb ik wat foto’s toegevoegd. Op de bedden ( als je het al een bed kunt noemen ) liggen resten van loslatend verf van het plafond. Er worden geen lakens gebruikt en liggen de vrouwen op een soort matje wat makkelijk schoongemaakt kan worden. Er is geen stromend water, een paar keer per week worden emmers neergezet met water en spoel je het toilet door met een bekertje water. Er is een onderzoek kamer maar hier loopt iedereen in en uit. Zelfs met een inwendig onderzoek lopen andere patiënten door het kamertje, blijkt hier allemaal heel normaal, er zijn veel vliegen en loopt het ongedierte overal. De onderzoeken bij zwangere vrouwen stellen niet zoveel voor en doen ze alles op de hand, buiken worden opgemeten met een meetlintje en de hartslag van de baby wordt beluisterd met een houten toeter. Iemand met een torenhoge bloeddruk gaat naar huis en mag een aantal weken later terugkomen.

Wat ik vooral de eerste dagen gedaan heb, bloeddruk meten, wegen en observeren. 1 ochtend heb ik baby’s gewogen en gemeten. De baby’s worden gewogen in een zak en in die zak gaan ze aan een weeghaak. Onder de weeghaak ligt een matras voor het geval ze eruit vallen. De spullen die ik meegenomen had vanuit Nederland ( koffers waren inmiddels gearriveerd ) werden met blijdschap ontvangen. En dan toch vooral de doptone die veel meer welkom was dan ik mij gerealiseerd had. Dit was goud waard werd er gezegd en kreeg ik de woorden God bless you toegeworpen. Zo heb ik ze laten zien hoe ze hem moesten gebruiken en deed het mij veel toen ik de glimlach van de zwangere zag toen ze voor het eerst de hartslag van de baby hoorde. Wat bij ons zo vanzelfsprekend is is dat hier zeker niet. De helft van de spullen zijn naar de kliniek gegaan, de andere helft gaat naar een rijdende kliniek die binnenkort de weg op gaat.

Vrijdag ben ik naar een andere kliniek geweest, deze ziet er qua gebouw net iets mooier uit maar hebben ze ook heel weinig middelen. Zo heb ik een bevalling mogen aanschouwen, vol verbazing. Om maar een aantal dingen te noemen, waar wij matjes gebruiken om bloed op te vangen, gebruiken ze hier bijsluiters uit medicijnen doosje om bloed op te vangen,

Bij het katheteriseren dopen ze het slangetje in een beetje jodium en zaten de vliegen erop terwijl deze ingebracht werd, in de kamer stonden emmers gevuld met placenta’s van een aantal dagen geleden en zo’n 30 graden in de verloskamer, er hing niet echt een aangename geur zal ik maar zeggen, als de baby geboren is hangt het zo’n 10 sec ondersteboven om het te laten huilen, kleden ze hem/haar gelijk aan terwijl moeder, al lopende, naar de andere kamer gaat. Dit alles zo’n 5 minuten na geboorte. Het plastic matje op het bed maken ze schoon en volgende kan komen. Ik vind het lastig onder woorden te brengen wat ik hier allemaal zie en meemaak maar dit geeft misschien een kleine indruk. Op dit moment is er een behoorlijke economische crisis in Zimbabwe en zijn dagelijkse benodigdheden heel duur, zo heb ik, om een voorbeeld te geven, 25 euro betaald voor een tandenborstel en shampoo, iets simpels als tanken hier niet simpel is en ze minimaal 24 uur in de rij staan om benzine te krijgen. Met het risico als je aan de beurt bent de tank leeg is en niet wetende wanneer ze weer komen. De mensen hier hebben het echt heel slecht op dit moment, alle prijzen stijgen en ze verdienen heel weinig. Zo besef je wel weer even hoe goed wij het hebben met alles en gun je het deze mensen ook zo. Het park waar ik verblijf is heel fijn, hele mooie omgeving ( terwijl ik dit typ springen de aapjes voorbij ), lieve mensen en gezellig vrijwilligers overal vandaan. De eerste dagen heb ik echt even moeten schakelen, en dat doe ik nog steeds. Ik voel me goed en het voelt goed hier te zijn. Je wordt hier “gedwongen” mee te gaan in het Afrikaanse ritme en gaat alles een tempo lager, dat went wel snel. Het weekend benik vrij en dan kan je zelf invullen wat je wilt doen.

Helaas lukt het niet om foto’s te uploaden, zal het vanavond nog even proberen!!

Liefs Carola

Welkom op mijn Reislog!

Hallo allemaal,

Wat leuk dat jullie een kijkje komen nemen op deze site. Nog een aantal dagen en dan is het zo ver. Vrijdag 4 januari vertrek ik richting Zimbabwe en zal ik zondag 6 januari arriveren in Gweru. Via deze site zal ik mijn ervaringen en foto’s met jullie gaan delen. 

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Carola